Güldali

Yagmur · Site Admin Kayıt: 08 Şub 2009 Mesajlar: 87

Yılmaz Eneş Hakkında

1960 Paşabahçe-İstanbul doğumluyum. İlk ve orta öğrenimimi tamamladıktan sonra, Paşabahçe'nin cam ustalarından babam Necmettin Eneş'in yanında sıcak cam sanatının ayrıntılarını öğrendim ve camcılık mesleğini uzun seneler icra ettim.

1994 yılında Türk Kültürüne Hizmet Vakfı-Caferağa Medresesi'nde Av.Tülay Taslacıoğlu'ndan 2 yıl süre ile Ebru dersleri alarak, ebru sanatının inceliklerini öğrendim. Aynı süreç içerisinde evime kurduğum atölyemde Mayıs-1998'e kadar çalışmalarımı sürdürdüm.

Aynı yıl Küçükayasofya'daki Hüseyinağa Medresesi Hoca Ahmet Yesevi Vakfı'nda atölye çalışmalarıma başladım. 22 Nisan 2002 tarihinde Suriçi'nde yüzyıl sonra ilk defa galeri-atölye açarak, çalışmalarımı sürdürüyorum.

Gül baba lakabı :

Menekşe Ebruevi'nin açıldığı gün gelen misafirlerden yaşlıca bir beyefendi, beğenilerini belirterek tekrar dostları ve hediyesi ile ziyarete gelmek istediğini iletti. Hemen ertesi gün 23 Nisan'da "Bugün Bayram" diyerek atolyemin ilk bayrağını hediye etti.

Bu özel misafir merhum Mustafa Diken (Camcı Hoca), sohbet sırasında yaptığım eserleri incelerken güllerim hakkındaki düşüncesini "Ben çok ebru, çok çiçek, çokda ebruda gül gördüm, ama seninkilerin bir kokusu eksik" şeklinde beğenisini ifade etti ve "Ben bundan sonra sana gül baba diyeceğim" şekilde noktayı koydu...

Gazeteci şair Ekrem Kaftan, 12 Eylül 2000 tarihli Türkiye gazetesi'ne röportaj yaptığı zaman, basıma geçmeden önce Camcı Hoca ile yaptığı sohbet esnasında benimle geçen sohbetini tekrarlayıp "O, ebrunun Gül Babası" diyerek makalenin başlığını da koymuş oldu.

Gül Baba lakabı ile hitap edende, hitap ettirenden de Allah razı olsun; Değerli Merhum Camcı Hoca'mıza Allah rahmet eylesin.

Yagmur · Site Admin Kayıt: 08 Şub 2009 Mesajlar: 87

Sanat Görüsü

Her sanatın olduğu gibi Ebru Sanatının da bir geleneği vardır. Türk Ebru Sanatının geleneğe bağlı olarak sürdürülmesi ve kendi kültür değerlerimizi tam olarak yansıtması ile Ebru Sanatı yaşayabilir. Öncelikle Türk Kültürü ile bugüne kadara yapılmış olan ebru çeşit ve tekniklerini icra ettikten sonra kişinin ebru yapmaya başladığı söylenebilir. Ebrunun usta çırak ilişkisi ile başlaması, hocanın belli bir silsileyi takip etmesi gerekir. Ebrunun kendine göre kuralları vardır. Boyaların çalışma esnasında birbirlerini itmesi ve itilen boyanın kırılmamamsı, çekilen ebrunun falsolu olmaması gerekir.

EBRU, GERİ DÖNÜŞÜ OLMAYAN,TEKRARI OLMAYAN VE NONFİGÜRATİF VE KENDİNE ÖZGÜ BİR SANATTIR. HERHENGİ BİR ŞEYE BAKILIP YAPILAMAZ. BU NEDENLE DÜŞÜNCE ÜRETMEK GEREKİR. EBRU GİZLİ BİR DÜŞTÜR, DÜŞÜNCELERİMİZİN İÇİNDE OLUPTA ORTAYA ÇIKARAMADIĞIMIZ GİZLERDİR. BU ANCAK TEKNENİN BAŞINA OTURUNCA, TEKNE İLE BÜTÜNLEŞİNCE KEŞFEDİLEN BİR OLGU... YANİ GİZLİ BİR AŞK...

OLMAYAN BİR ŞEYE AŞIK OLMAK GİBİ... SEVGİLİYİ DÜŞÜNDE YARATMAK VE ONUNLA YAŞAMAK... TEMEL AMAÇ GÜZELİ BULMAK OLMALIDIR... GÜZEL OLAN DAİMA İLKTİR. BİZDE İLKLERİMİZİ GELENEKLERİMİZLE YAŞARIZ. BENCE ÖNEMLİ OLAN GELENEKLERİMİZİN İÇİNDE İLKLERİ ARAMAKTIR, YENİLERDE İLKLERİ ARAMAK DEĞİL….

Ebru ustası Alpaslan Babaoğlu’nunda belirttiği gibi "Öncelikli amaç; Ethem Efendi, Necmettin Okyay ve Mustafa Düzgünman'ın yaptığı ebruları, onların ebru yaparken ya da seyrederken hissettiklerini hissetmeye gayret ederek onlardan daha güzel yapmaya çalışmak olmalıdır." Görüşü çok doğrudur.

Mustafa Düzgünman'ın yaptığı bütün ebru çeşitlerini O'nun kadar başarılı yapamayanların ebruda yenilik adına yaptıkları, sanatı dejenere etmekten başka bir şey değildir.

Benim ve Tarz-ı Kadim Ebruevi'nin genel felsefesi;

"HER BOYALI KAĞIT EBRU DEĞİLDİR, HER TEKNE BAŞINA GEÇEN DE EBRUCU DEĞİLDİR."